Sektor i klaster dyskowy

Sektor – najmniejsza logiczna jednostka zapisu danych na dyskach twardych, dyskietkach i innych nośnikach danych naśladujących dyski. Sektor jest zapisywany i czytany zawsze w całości. Wielkość sektora wynosi 512 bajtów. Na nośnikach magnetycznych w momencie formatowania nośnika na dysku zapisywane są znaczniki początków sektorów, za którymi zapisywane są dane. Znaczniki i dane sektora poprzedzone są zapisanym sygnałem synchronizującym, a zakończone danymi umożliwiającymi rozpoznanie poprawności odczytu (CRC). W związku z upowszechnieniem się systemu plików NTFS i innych, w których jednostką alokacji plików jest 4 kB, od 2011 roku dyski komputerowe będą formatowane z użyciem sektorów o pojemności 4kB, zmiana ta ma umożliwić poprawę współpracy dysku z komputerem. Starsze wersje systemów operacyjnych mogą nie obsługiwać nowego formatu dysków. Systemy plików, z powodu ograniczeń związanych z maksymalną liczbą bloków na dysku, łączą sektory w bloki zwane klastrami.

 Klaster dyskowy - w systemie plików podstawowa jednostka przechowywania danych, składająca się z jednego lub kilku sektorów nośnika danych. Obszar jednego klastra można wypełnić danymi należącymi tylko do jednego pliku. Klastry wprowadzono, aby zwiększyć pojemność partycji dla danego systemu plików oraz w celu usprawnienia przepływu danych – większe klastry zmniejszają fragmentację i liczbę operacji dyskowych, co w rezultacie powoduje zwiększenie transferu. W niektórych systemach plików narzędzia sztucznie ograniczają maksymalną liczbę klastrów, a co za tym idzie, wielkość partycji. Przykładem może być FAT32, w którym nie jest zalecanie tworzenie partycji większych niż 32 GB, gdyż wydajność tego systemu zaczyna znacznie spadać (według twórcy, czyli Microsoftu).